"25th hour" project | Page 219

“25th hour” project Βίλλυ Μπέλο | 20.8.2014 Ήταν κάποτε κάτι μικροί ψίθυροι, ελάσσονες, κι όπως κάθε τι ελάσσον, έτσι κι εκείνοι κάποτε μεγάλωναν και κάλυπταν τους τοίχους σαν καραβόπανα σπιτιών που στοιχειώνονται από τους πεθαμένους τους. Κι άμα μεγάλωναν, καλύτερα να έλειπε κανείς απ’ το δωμάτιο, γιατί σχημάτιζαν κάτι σώματα που θα τα ζήλευε κι ο Άδωνις ή η Αφροδίτη. Κι αυτοί οι ψίθυροι σκορπούσαν εισιτήρια πάντα για έναν και χωρίς επιστροφή, σε κάποιο όνομα ξένο. Κι όσο άνοιγες το παράθυρο κι άφηνες να μπει σιγά σιγά, με απαλά φυσήματα η αγάπη, μίκραιναν και στριμώχνονταν ξανά στο κομοδίνο. Ποιος θέλει ψίθυρους στο βραδινό νερό του; Σιγά-σιγά απ’ το παράθυρο η αγάπη, ψιθυροφάγος και ένοπλη, με το λεπτό σπαθί της, φέρουσα σαρκασμό και λύτρωση, την 25η ώρα. Λίγο μονάχα αργότερα, στο πρωινό ξυπνητήρι, η μικρή αγάπη πάντα σε ετοιμότητα φορούσε τα παπούτσια με βιασύνη. Αγάλι-αγάλι άνοιγε εκ νέου το συρτάρι, δειλά να βγαίνουν πάλι οι ψίθυροι, κι έτσι που μεγάλωναν καλύτερα να μην βρισκόταν κανείς στο δωμάτιο 219