“25th hour” project
Το τραπέζι ήταν στρωμένο για δυο. Μοναδικό φως αυτό των κεριών.
Καθόταν αντίκρυ μου φορώντας τα καλά του και με χάζευε. Κρατούσε
τρυφερά το χέρι μου και φιλούσε ένα ένα τα δάκτυλα μου. Το δακτυλίδι
φεγγοβολούσε. Δεν ξέρω αν οφειλόταν στα κεριά ή στη λάμψη των
ματιών μου;
Το θυμόμουν καλά. Δεν ήταν ένα οποιοδήποτε δείπνο. Τικ τοκ τικ τοκ τικ
τοκ. Έριξα φευγαλέες ματιές στους δείκτες. Ο χρόνος μετρούσε
αντίστροφα. Μονάχα λίγη υπομονή.
Σ αγαπώ! Τα χείλη του ανοιγόκλεισαν απελευθερώνοντας τις λέξεις που
ήθελα να ακούσω.
Οι δείκτες δεν ήταν αρκετοί πια, μα… ένας ακόμα κύκλος απέμενε… τικ
τοκ τικ τοκ τικ τοκ τικ τοκ… και το βασανιστήριο… έληξε! Λίγο ακόμα και
θα μου σάλευε. Οι σκέψεις εξαφανίστηκαν. Η μαύρη τρύπα έκλεισε. Οι
βαλίτσες πάλι στη ίδια θέση. Για μια ακόμα φορά τα κατάφερα. Έμεινα
εδώ!
Το χέρι μου τράβηξε το πρώτο βιβλίο που ακούμπησε!
«Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί…*
208