“25th hour” project
Στέκει ακίνητος!
Μοιάζει χαμένος!
Μα ξέρει!
Το ήξερε!
Πάντα ήξερε πως θα έρθει αυτή η στιγμή, αυτή η ώρα!
«Εσύ;;;» Ρωτά υποδύοντας τον ανήξερο, έναν ακόμη καμουφλαρισμένο
ρόλο!
«Ναι! Εγώ!» Ακούστηκε μια λεπτή, γυναικεία, μυστηριώδες φωνή.
Ο άντρας δεν απάντησε. Το βλέμμα του όμως είπε πολλά.
«Με περίμενες, έτσι δεν είναι! Ήξερες πως θα ‘ρθω! Όλοι ξέρετε πως
κάποια στιγμή θα έρθω!»
Ο άντρας σάστισε. Ήξερε αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί, δεν ήθελε
να το πιστέψει. Δεν είναι και εύκολο να παραδεχτείς πως είσαι μια
κινουμένη μαριονέτα στο προσωπικό σου θίασο…
Το δεξί του χέρι χάιδεψε νευρικά την αριστερή πλευρά του λαιμού του.
Η δυσμορφία στο πρόσωπο και η συνοφρύωση των φρυδιών του
μαρτυρούσαν αγωνία, φόβο και πίεση.
Παρατήρησε πως η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Την άνοιξε προσεκτικά προς
τα πίσω και το περιεχόμενο που κρυβόταν ή φανερωνόταν πίσω από το
κατώφλι της εισόδου ήταν όμορφο μα άκρως επιβλητικό και παράξενο.
Μια ψιλόλιγνη γυναικεία φιγούρα στεκόταν σαν ορόσημο μπροστά του.
Ήταν ψιλή, αρκετά ψιλή για γυναίκα. Υπερβολικά αδύνατη μα με ένα
μακρύ εκ