“25th hour” project
Κική Κωνσταντίνου | 13.8.2014
Εκείνο το πρωινό, δε θα ήταν ίδιο με όλα τα άλλα.
Το ήξερε!
Το ένοιωθε!
Το ζούσε!
Το μούδιασμα στα ακροδάχτυλα μαρτυρούσε πίεση, σκέψεις, αγωνία,
φόβο!
Ήταν το όνειρο;
Ο εφιάλτης;
Η πραγματικότητα μας καλοστημένης σκηνής;
Ούτε κι ο ίδιος ήξερε, ούτε κι ο ίδιος ήθελε να μάθει.
Σηκώθηκε με δυσκολία από το κρεβάτι και δίχως να σκεφτεί οδηγήθηκε
στο μπάνιο.
Κοίταξε το είδωλό του στο καθρέπτη. Όπως θυμόταν τον εαυτό του
πάντα!
Ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα, καστανά μαλλιά, λίγα αξύριστα γένια και
δυο μάτια μαύρα που θύμιζαν χρησιμοποιημένο σπίρτο.
Έριξε νερό με μανία στο πρόσωπό του και κοίταξε ξανά στον καθρέπτη
με την ελπίδα να δει εκείνη την «λάμψη» στα μάτια του, που την είχε
αφήσει κάπου «ποδοπατημένη» πίσω, στα παιδικά του χρόνια.
Τίποτα!
Καμία λάμψη, κανένα φως, ίσως μόνο ένας μισοχαλασμένος προβολέας
που ξεχάστηκε αναμμένος από τη χθεσινοβραδινή του παράσταση.
Και τί παράσταση!
Ωραία παράσταση!
Φώτα!
Κόσμος!
Σαλτιμπάγκοι!
Θεατές!
Μαριονέτες!
Ζώα!
Θηριοδαμαστές!
Χορός!
Κλουβιά!
Γέλια!
Τραγούδια!
Φωνές!
199