“25th hour” project
διέθετες δώδεκα ώρες δουλείας (ναι, δουλείας) και δώδεκα ώρες άγχους
για την επιβίωση. Μία πολύτιμη 25η ώρα δεν υπήρχε;
Επέστρεψε στο σπίτι του πολύ αργά αντιδρώντας μηχανικά στις
συμπεριφορές της οικογένειας. Με βαριά καρδιά τους έβλεπε να ζουν τη
συνηθισμένη ρουτίνα τους αγνοώντας ότι είχε απολυθεί.
Κι έτσι είχαν περάσει οι ώρες, μέσα στη στενοχώρια. Το πρωινό
της επομένης άναψε την τηλεόραση. Πάλι τα ίδια πρόσωπα να
καυγαδίζουν στα τηλεπαράθυρα, πάλι τα ίδια κενά επιχειρήματα. Ο
πολιτικός δεν ξεχώριζε από τον δημοσιογράφο καθώς όλοι φορούσαν
κουστούμια και γραβάτες.
Βέβαια, σκέφτηκε πικρόχολα, η στολή της μαφίας…
Ωραία και η ράτσα των δημοσιογράφων! Οι «διεκδικητές του
Καλού» και οι «υπερασπιστές του Δικαίου». Λες και δεν ήταν γνωστό ότι
ο καθένας τους δούλευε για συγκεκριμένους οργανισμούς που
ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις!
Κοίταξε τη γυναίκα του που εκείνη τη στιγμή φρόντιζε τα παιδιά
και αναστέναξε. Όλα είχαν αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη…
Βγήκε από το σπίτι τη συνηθισμένη ώρα αφήνοντας
ανυποψίαστους τους δικούς του. Το μόνο που έκανε ήταν να τριγυρίσει
στο κέντρο της πόλης σαν όρθιο πτώμα. Κάποια στιγμή κοντοστάθηκε και
κάθισε σε ένα παγκάκι απέναντι από το επίμαχο κτίριο, εκεί όπου είχαν
μαζευτεί όλοι οι κοινοβουλευτικοί… δυνάστες τους. Το κοίταξε
ξερογλείφοντας τα χείλη του.
Πώς θα ήταν άραγε αν κάποιος ορμούσε εκείνη τη στιγμή μέσα ζωσμένος
με εκρηκτικά; Ή με ένα πολυβόλο;
Μπα, απαντούσε μια άλλη φωνή μέσα του, οι φρουροί τους θα
απέκρουαν αστραπιαία το δράστη και
μετά θα έλεγαν ότι ήταν δάκτυλος τρομοκρατικών οργανώσεων.
Ναι, λες και αυτοί δεν ήταν τρομοκράτες! Οι τρομοκρατέστεροι όλων!
Αφού το στριφογύρισε στο μυαλό του αποφάσισε τι θα έκανε.
Σηκώθηκε βαρύθυμα από το παγκάκι και προχώρησε στα ενδότερα της
πρωτεύουσας…
196