“25th hour” project
Αιμιλία Παπαθεοχάρη | 10.8.2014
Εικοστή πέμπτη ώρα.
Η ώρα της ανυπαρξίας και της αηδίας.
Η ώρα των φαντασμάτων και των τρελών.
Ουσίες, χάπια, αλκοόλ.
Τόσες ουσίες,
κι άλλες τόσες απουσίες…
Μια νοθευμένη εισπνοή
και χάθηκα,
στα άχρονα λεπτά αυτής της ώρας.
Καταραμένη.
Κι άλλο τόσο ευλογημένη.
Φλερτάρει με το θάνατο,
κι εγώ,
διαλέγω το μηδέν, έξω από το χρόνο,
που σαν καταρράκτης ορμά και σου ρουφά τη ζωή.
Εικοστή πέμπτη ώρα,
μια ετεροτοπία βουτηγμένη στο θάνατο,
με κάθε μέσο,
μόνο τόσο ώστε να μην πνιγείς.
Κι εδώ όλα ζούνε.
Τίποτα δεν δικαιούται να πεθάνει.
Έρωτες, θάνατοι…
Η στάχτη των πάντων πλανάται
στον ουρανό του μυαλού μου.
Όλοι φωνάζουν για πόνο.
Μα κανείς δεν τον υπηρέτησε.
Κανείς δεν ομολόγησε.
Όποιος δεν άγγιξε την τραγωδία του,
παρέμεινε γελοίος.
Και μόνη του παρηγοριά…
Αυτή, η εικοστή πέμπτη ώρα.
191