“25th hour” project
Αυτός την είχε πάρει την απόφασή του από αρκετό καιρό. Είχε ψάξει, είχε
διαβάσει και είχε καταλάβει τη συνδεσμολογία. Δεν δυσκολεύτηκε να
βρει λίγη δυναμίτιδα, είχαν μπόλικη οι ψαράδες της περιοχής ούτε ήταν
δύσκολο να φτιάξει τη μικρή βόμβα, στο μέγεθος ενός χοντρού
πορτοφολιού που του χρειαζόταν για τη δουλειά του· την είχε έτοιμη και
ήδη τακτοποιημένη στη μέσα τσέπη του σκούρου μπλε κουστουμιού που
κρεμόταν σιδερωμένο στη μικρή εντοιχισμένη ντουλάπα. Είχε δώσει και
κωδική ονομασία στο σχέδιό του: «Η 25η Ώρα». Αν έβρισκε αρκετούς
μιμητές στο παράδειγμα που ετοιμαζόταν να δώσει, μια μέρα καθόλου
μακρινή, το ρολόι δεν θα έκλεινε τον κύκλο του για να ξεκινήσει να
μετράει από την αρχή άλλη μια θλιβερή μέρα. Θα σταματούσε για λίγα
δευτερόλεπτα παγωμένο κι αίφνης θα ξεκινούσε να μετράει μια νέα
εποχή, αρχίζοντας το μέτρημα από την 25η ώρα. Έτσι τα είχε φτιαγμένα
τα πράγματα στο συννεφιασμένο μυαλό του, ο Μένης.
Ήταν πια έτοιμος! Είχε πάρει τηλέφωνο τον γραμματέα και είχε ζητήσει
να δει τον κ. βουλευτή το ερχόμενο Σάββατο. Ήθελε να είναι το τελευταίο
ραντεβού του κ. βουλευτού, μάλιστα. Ο γραμματέας δεν είχε ρωτήσει τον
λόγο αυτής της παράξενης απαίτησης, ευχαρίστως όμως τον έβαλε
τελευταίο στη λίστα των επισκεπτών· όλοι γκρίνιαζαν εφόσον τους έβαζε
τελευταίους. Ήταν γνωστό -μόνο ο Μένης έδειχνε να μην το ξέρει- ότι
τους τελευταίους στο πρόγραμμα, συνήθως δεν προλάβαινε να τους δει
ο κ. βουλευτής. Έτσι περνούσαν τα Σάββατα, εκεί στην επαρχία…
Το ραντεβού ήταν λοιπόν λίγο αόριστο, αλλά πάντως θα γινόταν μετά τις
τρείς. Ως τελευταίος στο σαββατιάτικο παιχνίδι του κ. βουλευτή, μετά
από μια σειρά απελπισμένων ανθρώπων που, άλλους ο κ. βουλευτής
τους ξεπετούσε σε τρία λεπτά κι άλλους, για τους δικούς του λόγους, τους
έβρισκε πιο ενδιαφέροντες και τους κρατούσε περισσότερο κοντά του.
Ήταν γνωστός και για τις προτιμήσεις του, ο κ. βουλευτής και την
αδυναμία του στα όμορφα και δροσερά κορίτσια κι αν του τύχαινε καμιά
ομορφούλα που να του γυάλιζε, δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία· και τότε το
πρόγραμμα του γραμματέα τιναζόταν στον αέρα από τα παιχνίδια του
προϊσταμένου του.
Μετά τις τρείς λοιπόν!
Αυτή τη φορά είχε ξυπνήσει από τις έξι, πριν φέξει και πολύ πριν
χτυπήσει το ξυπνητήρι, ευδιάθετος, φρέσκος και χαρούμενος, αυτήν την
τελευταία μέρα της ζωής του. Έφτιαξε καφέ κι άνοιξε το παράθυρο του
161