“25th hour” project
Μια τρικυμισμένη θάλασσα η ζωή μου…
Κι απάγκιασα σ’ ένα μικρό ημιυπόγειο διαμέρισμα μετά την οικονομική
καταστροφή και το θάνατο εκείνου… Του άντρα μου.
Μόνη.
Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, φορώ και πάλι το γαλάζιο μεταξωτό φόρεμα
που φορούσα τότε, κρεμώ τη γαλάζια καρδιά στο λαιμό και νοερά
κατεβαίνω στο λιμάνι, με την ελπίδα να αντικρίσω έναν παλιό, ξεχασμένο
έρωτα.
Είναι αυτή, η 25η ώρα της μέρας, που μπορώ να ονειρεύομαι, που μπορώ
να τον νιώθω να με κρατά σφιχτά και να μου ψιθυρίζει λόγια αγάπης και
έρωτα.
Οι δυνάμεις μου σαν να με εγκαταλείπουν. Το άτακτο χτύπημα της
καρδιάς μένει να μου θυμίζει το άλλοτε ξένοιαστο, ρομαντικό κορίτσι…
Κλείνω τα μάτια κι ακούω μουσική… Και φωνές… Πολλές φωνές…
«Κυρία Εύη! Κυρία Εύη!»
Κάποιος με ταρακουνά.
Όμως εγώ, δεν είμαι πια εδώ, ταξιδεύω. Μοναδικές μου αποσκευές ένα
φιλί κι ένα μενταγιόν.
Δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο.
151