“25th hour” project
Τα κορναρίσματα γύρω-γύρω επιδείνωναν την ταχυπαλμία του. Τα
μηχανήματα που τον κράταγαν δέσμιο άρχισαν να τσιρίζουν κι ο
νοσοκόμος πήδηξε στο πίσω μέρος του ασθενοφόρου για να δει τι
συνέβαινε. Ο οδηγός κορνάριζε κι εκείνος τώρα, προσπαθώντας να βρει
ένα κενό για να περάσει. Με τον Ευαγγελισμό να απέχει μόλις ένα
χιλιόμετρο κι όμως, να μοιάζει σαν να βρίσκεται σε άλλο νομό.
Ο Γιώργος είχε από χθες φτιάξει τη βαλίτσα του για το τριήμερο. Ήθελε
να είναι έτοιμος για να φύγουν Παρασκευή απόγευμα, να μην χάσουν
άλλη μια μέρα. στις έξι θα απελευθερωνόταν από το μαντρί του
γραφείου, θα είχε τρεις μέρες ολόδικές του. Μόλις που είχε πάει 16:10
όταν οι συνάδελφοί του κάλεσαν το ασθενοφόρο. Ακόμη και πεσμένος
στο πάτωμα, εξακολουθούσε να σκέφτεται. Τι ατυχία! Ένα ήσυχο
τριήμερο ζητούσε, ήταν πολύ; Δεν το δικαιούνταν; Η διάγνωση ήταν
άμεση, σαν την άρνηση της μιας επιπλέον ημέρας άδειας. Έμφραγμα.
Τριάντα λεπτά στην Κηφισίας και το ασθενοφόρο μόλις που είχε διανύσει
άλλα δέκα μέτρα. Ο οδηγός υπερέβαλε εαυτόν, μέχρι που βγήκε έξω και
παρακαλούσε έναν-έναν τους οδηγούς να καβαλήσουν το κράσπεδο για
να μπορέσει να περάσει. Ήταν δεν ήταν τέσσερα αυτοκίνητα που
υπάκουσαν. Οι υπόλοιποι μάλλον φοβήθηκαν μην χαλάσει το σασί. Ο
τύπος απ’ τα δεξιά έβριζε την κοπέλα θυμίζοντάς της ότι εκείνος είχε πάλι
δίκιο που επέμενε να πάνε από Καλλιρόης. Κι ο Γιώργος εκεί,
σφηνωμένος κι άρρωστος, σκεφτόταν πως δεν έπρεπε να τον πάρει ο
ύπνος το πρωί, έπρεπε να είχε ξυπνήσει στην ώρα του για να προλάβει
να πληρώσει τη ΔΕΗ. Έπρεπε οπωσδήποτε να το τακτοποιήσει την Τρίτη
το πρωί, να μην καθυστερήσει άλλο. Την Τρίτη τ’ απόγευμα είχε και την
ετήσια επίδειξη της Λυδίας. Όπως κάθε χρόνο, θα γύρναγε στο σπίτι για
να κάνει μπάνιο και ν’ αλλάξει ρούχα. Έπειτα θα πήγαινε να βρει τη
γυναίκα του στο σχολείο και να παρακολουθήσουν μαζί τις γυμναστικές
επιδείξεις. Και την Τετάρτη με το καλό, θα πήγαιναν οι δυο τους στο σπίτι
των κουμπάρων τους, που τους είχαν καλέσει για φαγητό λόγω της
επετείου τους.
«Αλλά πότε θα προλάβω να τους πάρω δώρο;», είπε και τινάχτηκε,
βγάζοντας κατά λάθος τον καθετήρα απ’ το χέρι του.
«Μην κουνιέστε, σας παρακαλώ, φτάνουμε», τον καθησύχασε ο
νοσοκόμος. Μόνο που το ασθενοφόρο εξακολουθούσε να κινείται με
ρυθμό χελώνας, μέσα σε μια Κηφισίας γεμάτη από βιαστικούς οδηγούς
143