"25th hour" project | Page 125

“25th hour” project Γιώργος Σκαγιάκος | 13.7.2014 …Όχι δεν γνώριζε το μέρος. Δεν ήξερε ούτε καν το όνομα της πλατείας. Βρέθηκε απλώς εκεί, να στέκεται στηριζόμενος στους μεταλλικούς κηδεμόνες που αγκάλιαζαν τα κάτω άκρα του. Την πρώτη του φορά εκεί, την πέρασε, χωρίς να κάνει τίποτε. Εάν τα αργά πέντε-έξι βήματα, που έσυρε, θεωρούνται ενέργεια, τότε θα ανασκευάσω λέγοντας «χωρίς να κάνει σχεδόν τίποτε». Μετά, βρέθηκε και πάλι στην πολυθρόνα του απέναντι από το παλιό εκκρεμές. Ο γέρο Κασπάρ, δεν θυμόταν τίποτε απολύτως, να προηγήθηκε αυτής της σκηνής. Σαν να έπεσε από τον ουρανό ή να αναδύθηκε από τα έγκατα της Γης, εκείνη ακριβώς την στιγμή, που το εκκρεμές ξεκινούσε να ηχήσει μεσάνυχτα. Ξυπνούσε ξανά στην πολυθρόνα του μόλις το παλιό ρολόι, ολοκλήρωνε τον πρώτο από τους δώδεκα καλοκουρδισμένους χτύπους του και περνούσε ολόκληρη την νύχτα, ειρωνευόμενος εκείνους τους δαίμονες που κατοικούσαν στο μυαλό του, που τα γνώριζαν όλα. - ...Γελοία υποκείμενα όλα σας. Γνωρίζετε τάχα τα πάντα, αλλά δεν ξέρετε καν από που ήρθα... Δεν έχετε ιδέα, φαιδροί όλοι σας, ποιος είμαι... Η βιαστική τους εξαφάνιση και η νεκρική σιγή που τηρούσαν στα ειρωνικά του σχόλια έκαναν τον Κασπάρ Χάουζερ να γελάει δυνατά μέσα στην νύχτα. Όχι πραγματικά όμως. Έπνιγε στο γέλιο, την απόγνωση, που όλα αυτά τα χρόνια, θέριευε μέσα του και κάπως έτσι, με το πονεμένο μειδίαμα,