“25th hour” project
Το τζουκ μποξ σταμάτησε να παίζει. Το “ναι” παρακολουθούσε από
μακριά. Του κίνησε την περιέργεια το ζευγάρι των ηλικιωμένων. Αυτός
σηκώθηκε με δυσκολία και με αργά βήματα πλησίασε το μηχάνημα.
Έβγαλε από την τσέπη του ένα κέρμα, το έπαιξε λίγο στα δάκτυλα και το
έριξε στη σχισμή. Πάτησε τον κωδικό Σ 94, παρακολούθησε τον δίσκο να
σηκώνεται από την θέση του, γύρισε το κορμί του, πήρε την στάση του
χορευτή και ζήτησε από την αγαπημένη του να χορέψουν. Αυτή
σηκώθηκε, του χαμογέλασε, τον πλησίασε και ξεκίνησαν να χορεύουν.
Δεν αντάλλαξαν κουβέντα. Μιλούσαν μόνο τα μάτια. Μετά από τόσα
χρόνια άλλωστε, δεν χρειάζονταν πολλά λόγια. Το “ναι” στεκόταν
αμίλητο, άδειο από σκέψεις και έγνοιες και καμάρωνε το ζευγαράκι.
Έδειχναν τόσο ευτυχισμένοι. Ξάφνου, αυτός χαμογελά, σκύβει την φιλάει
απαλά και…: «Μ’ αγαπάς;»
…αυτό ήταν, δίνει μια και τρυπώνει ανάμεσά τους.
123