"25th hour" project | Page 108

“25th hour” project Φωτεινή Κοκκινάκη | 7.7.2014 Είμαι 25 χρονών. Παιδί ακόμα, παγιδευμένη σε σώμα κοριτσιού. Παιδί που ζει - μεταξύ άλλων κρίσεων - και την προσωπική του κρίση. Τι σημασία έχει αυτό για κάποιον που θα διαβάσει τις παρακάτω αράδες; Μάλλον καμία. Έχει για μένα όμως. Γιατί αυτά τα πρόσφατα, τα εικοστά πέμπτα γενέθλια ήταν αυτά που με έκαναν να νιώσω τον πνιγμό μου. Με κέρδισε η πραγματικότητα, η αδικία με κατάπιε… Μέσα μου κάθε μέρα συμβαίνουν ένα σωρό τραγωδίες. Άλλες σημαντικές και άλλες παντελώς ασήμαντες. Αλλά ούτε αυτό έχει σημασία… Σημασία έχει που η απάντηση στο αισιόδοξο «τα καλύτερα είναι μπροστά σου» είναι αυτή η θλίψη που βγαίνει από μέσα μου όταν αναρωτιέμαι αν ζω τη ζωή που συμβαίνει τώρα! Α ν κάνω τον κόσμο καλύτερο, όπως τον ονειρεύομαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αν προσπαθώ, τώρα… Η 25η ώρα… Είναι η ώρα που συναντώ εμένα. Το σύντομο ταξίδι μου στην αυτογνωσία. Είναι οι στιγμές που βλέπω, που με βλέπω καθαρά. Απαλλαγμένη από ρόλους, από υποχρεώσεις. Γυμνή από ταμπέλες και κάθε είδους περιττά κομμάτια, που με τόση επιμέλεια έβαλα στο παζλ της ζωής μου. Είναι η ώρα που γίνομαι αυτός ο άγνωστος… «Εγώ». Πιο Φωτεινή από κάθε άλλη ώρα. Είναι η στιγμή που με χτυπάει η μοναξιά, η μόνη στιγμή αναμέτρησης με την απώλεια. Θα συνεχίσω να κλείνομαι ξανά και ξανά στις στιγμές, να περιπλανιέμαι στην θύμηση. Πίσω ξανά στην τελευταία ανάμνηση αθωότητας. Πάντα θα αναρωτιέμαι ποια είμαι. Τι απ’ όλα αυτά δεν θέλω να είμαι. Πάντα θα επιλέγω να χάνομαι στις πτυχές που δεν φωτίζονται, κυριευμένη από ένα είδος αρρωστημένης και επώδυνης αυταρέσκειας. Ένα συχνό ταξίδι στη θλίψη μου… 108