“25th hour” project
Ελένη Καραγιάννη | 16.11.2014
Ακόμα σκέφτομαι εκείνη την νύχτα. Ήταν καλοκαίρι και ακόμα υπήρχε
κόσμος στον δρόμο, ακόμα και μικρά παιδιά. Ένας γέρος, λίγο περίεργος,
καθόταν στην βεράντα του και παρατηρούσε μελαγχολικά τις ζωές των
άλλων. Φαινόταν σαν να προσπαθούσε να πάρει λίγη από την ενέργεια
των νέων για να μπορέσει, έστω και για πέντε μόνο λεπτά να ζήσει λίγο
από την νιότη του, αλλά μάταια. Κάθε απόγευμα, βγαίνοντας από το
σπίτι τον παρατηρούσα και θλιβόμουν, όμως δεν μπορούσα να κάνω
κάτι.
Έτσι και εκείνη την βραδιά, το τοπίο και τα πρόσωπα ήταν τα ίδια όπως
και όλες τις προηγούμενες μέρες. Δεν ήξερα, πως κάτι τρομακτικό ήταν
στην γωνιά και θα μου άλλαζε όλη την ζωή. Θα έβλεπα για ακόμη μια
φορά το αγόρι μου στο λιμάνι. Εκεί ήταν το σημείο συνάντησης και εκεί
έγινε και η αρχή της σχέσης μας. Αυτή την φορά, θα γιορτάζαμε την
επέτειο μας, κλείναμε δύο χρόνια μαζί. Φόρεσα ένα λουλουδένιο
φόρεμα, που το ύφασμα σταματούσε λίγο πιο πάνω από το γόνατο.
Έκανε ωραίο μπούστο και το στήθος μου φαινόταν ζουμερό, ενώ το
άρωμα που φορούσα ήταν μεθυστικό. Στο λαιμό φορούσα ένα μενταγιόν
από κεχριμπάρι, ήταν το δώρο του την μέρα που αποφασίσαμε να
είμαστε μαζί.
Φίλησα βιαστικά την μητέρα μου και έκλεισα την πόρτα του
σπιτιού μου. Χαιρέτισα βιαστικά την κουτσομπόλα γειτόνισσα, από το
απέναντι σπίτι και συνέχισα προς το λιμάνι. Ο ήλιος μόλις είχε δύσει,
γεγονός που σηματοδοτούσε πως ξεκίνησε η καθημερινή παράσταση
των αστεριών. Σε όλη την διαδρομή, σκεφτόμουν τον Ανδρέα και όλα
αυτά που είχαμε ζήσει. Ήμουν τόσο χαμένη στις σκέψεις μου και όλοι οι
άνθρωποι που με προσπερνούσαν, φάνταζαν απλές φιγούρες.
Το σύντομο ταξίδι τελείωσε και βρέθηκα στον προορισμό μου,
όμως ο Ανδρέας δεν ήταν εκεί. Κοίταξα το κινητό μου και δεν υπήρχε
κανένα μήνυμα να το δικαιολογεί, ούτε κάποια κλήση. Ανά δύο λεπτά, το
μάτι μου έπεφτε νευρικά στο ρολόι μου. Μέχρι και ο τελευταίος
περαστικός είχε φύγει. Ο χώρος είχε μια νεκρική ησυχία που είχε αρχίσει
να με τρομάζει. Πήρα το κινητό μου και κάλεσα τον Ανδρέα, αλλά δεν το
σήκωσε. Δεν ήξερα τι να κάνω; Μου έκανε εντύπωση, ήταν πάντα
τυπικός, ποτέ δεν με είχε στήσει. Λες να έπαθε κάτι;