“25th hour” project
Ματίνα Τσαφαρά | 16.9.2014
Πολλή ζεστή βραδιά η αποψινή. Είναι λίγο μετά τις 24:00 και η Μελίνα
στέκεται απέναντι μου. Δεν μιλάει, απλώς στέκεται και χαζεύει από την
μπαλκονόπορτα. Πάλι κλείστηκε στον εαυτό της. Δύσκολο πράγμα η
απομόνωση. Κρύβει παγίδες! Παγίδες του μυαλού; Της ψυχής; Δεν
ξέρω... Μόνο κλείνει τα μάτια και χάνεται. Νομίζω ταξιδεύει... Της
αρέσουν τα ταξίδια που κάνει με το νου περισσότερα από εκείνα της
πραγματικότητας. Η καρδιά της χτυπάει δυνατά. Το ξέρω, την ακούω!
Αχ βρε Μελινάκι, που να βρίσκεσαι τώρα; Είσαι μόνη ή με παρέα;
Χαμογελάει! Χαμογελούν και τα χείλη και τα μάτια της. Σίγουρα
βρίσκεται με κάποιον που αγαπάει πάρα πολύ.
Σιγοτραγουδάει... Κάποια στιγμή σταματάει και αρχίζει να ψιθυρίζει...
Δεν δίνω σημασία. Εξάλλου αυτά τα «ταξίδια» γίνονται πολύ συχνά τον
τελευταίο καιρό.
«Πλησιάζει η 25η ώρα» λέει και ξαναλέει. Δεν καταλαβαίνω.
Της γνέφω. Καμία ανταπόκριση! Επιμένω. Ούτε αυτήν τη φορά στάθηκα
τυχερή.
Για αρκετή ώρα προσπαθώ να καταλάβω τι εννοεί... 25η ώρα! Η μέρα
μαζί με την νύχτα μας κάνουν 24 ώρες. Σωστά; 24 ώρες εργασίας,
κούρασης, χαράς, γέλιου, ξεγνοιασιάς, πόνου, θλίψης, χαλάρωσης,
διασκέδασης. Η λίστα είναι ατελείωτη...
Τώρα εδώ που τα λέμε, ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός, ουσιαστικά
αρκετός!
Ίσως, να πρόκειται για την δική της, ολόδική της στιγμή έξω από την
πραγματικότητα, όπως αυτή μεταφράζεται τις περισσότερες φορές
τουλάχιστον!
Μια θετική αύρα με κατακλύζει.
Έχω υποψίες πως βρίσκεται σ’ ένα μαγικό μέρος, εκεί όπου τα όνειρα
μάχονται να βγουν αληθινά, ο έρωτας ζωντανεύει μπροστά στα μάτια
σου με σάρκα και οστά και απλώνει το χέρι να σου δείξει όλα αυτά τα
όμορφα συναισθήματα που λαχταράς να ζήσεις.
Το πρόσωπό της τώρα είναι σκυθρωπό.
278