“25th hour” project
Κωνσταντίνα Σπάλα | 18.8.2014
Από μικρή δε μου έβγαιναν οι ώρες. Κάτι το διάβασμα, κάτι οι δουλειές,
κάτι ο ύπνος, κάτι οι συναντήσεις με φίλους. Και άλλοτε με έπιαναν αυτές
οι «κλειστές» μου και κόλλαγαν οι δείκτες θαρρείς σε ένα θλιμμένο
ακανόνιστο παρόν. Ποτέ δε τα πήγαινα καλά με τις ώρες, με τα λεπτά.
Ούτε στα ραντεβού, ούτε στον ύπνο, ούτε καν στη ρύθμιση της ώρας την
ώρα που έβραζα ένα αβγό. Συνήθως έσκαγε και γέμιζε ο τόπος και μαζί
με αυτό πέταγα και το μπρίκι που είχε καεί. Δε ξέρω πόσα μπρίκια έχω
αγοράσει στα 35 χρόνια που υπάρχω.
Κοιτάζω το ρολόι. Κοντεύει 12 τη νύχτα. Σε λίγο θα κλείσουν 24 ώρες από
χτες και ακόμα τον περιμένω να φανεί. Άφαντος. Όλη μέρα το βλέμμα
μου κολλημένο στο ρολόι, μόνο για να μπορέσω να τον δω. Τόση
προσπάθεια κάνω με τις αναθεματισμένες ώρες που μπερδεύονται στα
πόδια μου. Δε μου φτάνουν, δε μου βγαίνουν. Δυσανασχετώ ξανά. Με
πιάνουν πάλι οι εσωτερικές μου αναζητήσεις. Γιατί να είναι 24 οι ώρες,
ποιος το σκέφτηκε, και μετά τι γίνεται; Πάλι από την αρχή, μιζέρια. Δεν
αντέχω. Το τελευταίο δεκάλεπτο του εικοσιτετράωρου και ακόμα μόνη
και ακόμα αυτός να φανεί. Πάντα μόνη, πάντα στη προσμονή, πάντα σε
μια αναμονή που διαρκεί τόσα χρόνια. Τόσα χρόνια συνοδευόμενα από
τόσες μέρες και τόσες περασμένες 24 ώρες. Πάντα οι ώρες να με
προσπερνούν. Περιμένω ακόμα. Δε φαίνεσαι. Κουράστηκα πια. Είναι η
στιγμή να σε αφήσω, δε θέλω πια να αφήνομαι στην απουσία σου μέσα
στις μέρες, μέσα στις ώρες, στις απροσδιόριστες 24 ώρες που με πνίγουν
σιωπηρά. Τα πολύχρωμα χαπάκια μου με συντροφεύουν κι απόψε.
Εγώ θέλω κάτι παραπάνω. Θέλω μια 25η ώρα να είναι δική μου. Μόνο
για μένα. Να μην περιμένω κανένα, να μη δουλεύω για κανέναν, να μη
στεναχωριέμαι για κανέναν. Θέλω μια 25η ώρα να τη ζήσω. Ατελείωτη να
είναι, χωρίς 60 λεπτά και 60 δευτερόλεπτα, χωρίς τικ τακ και
κουρδίσματα. Ατελείωτη να είναι η 25η ώρα, σαν μια ζωή που βγήκε από
τη χώρα της ουτοπίας, από τη χώρα του ποτέ. Παραμύθι να είναι έτσι
όπως τη φανταζόμουν από μικρό παιδί. Να αφήνομαι στο παραλήρημά
μου, στις ψευδαισθήσεις που με φτάνουν στην ολοκλήρωσή μου. Να ζω
σε ένα κόσμο με χρώμα κόκκινο του πάθους, έντονο της απόλαυσης,
βαλμένο στο μαύρο του θανάτου φόντο που τρέφει από μικρή τα όνειρά
μου. Κόκκινο