İSTİKLAL MARŞI
Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak; Bastığın yerler “toprak!” d yerek geçme, tanı:
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak. Düşün altındak b nlerce kefens z yatanı.
O ben m m llet m n yıldızıdır, parlayacak; Sen şeh t oğlusun, nc tme, yazıktır, atanı:
O ben md r, o ben m m llet m nd r ancak. Verme, dünyaları alsan da, bu cennet vatanı.
Çatma, kurban olayım, çehren ey nazlı h lâl! K m bu cennet vatanın uğruna olmaz k feda?
Kahraman ırkıma b r gül! Ne bu ş ddet, bu celâl? Şüheda fışkıracak toprağı sıksan, şüheda!
Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helâl… Canı, cananı, bütün varımı alsın da Huda,
Hakkıdır, Hakk’a tapan, m llet m n st klâl! Etmes n tek vatanımdan ben dünyada cüda.
Ben ezelden ber d r hür yaşadım, hür yaşarım. Ruhumun senden, İlâhî, şudur ancak emel :
Hang çılgın bana z nc r vuracakmış? Şaşarım! Değmes n mabed m n göğsüne namahrem el .
Kükrem ş sel g b y m, bend m ç ğner, aşarım. Bu ezanlar k şahadetler d n n temel -
Yırtarım dağları, eng nlere sığmam, taşarım. Ebedî yurdumun üstünde ben m nlemel .
Garbın afakını sarmışsa çel k zırhlı duvar, O zaman vecd le b n secde eder-varsa-taşım,
Ben m man dolu göğsüm g b serhaddım var. Her cer hamdan, lâhî, boşanıp kanlı yaşım,
Ulusun, korkma! Nasıl böyle b r manı boğar, Fışkırır ruh-ı mücerret g b yerden naşım;
“Meden yet!” ded ğ n tek d ş kalmış canavar? O zaman yükselerek arşa değer belk başım.
Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma, sakın. Dalgalan sen de şafaklar g b ey şanlı h lâl!
S per et gövden , dursun bu hayâsızca akın. Olsun artık dökülen kanlarımın heps helâl.
Doğacaktır sana va’dett ğ günler Hakk’ın… Ebed yen sana yok, ırkıma yok zm hlâl:
K m b l r, belk yarın, belk yarından da yakın. Hakkıdır, hür yaşamış, bayrağımın hürr yet;
Hakkıdır, Hakk’a tapan, m llet m n st klâl
Mehmet Ak f ERSOY
3