Eigen concepten voeden onze cultuur
“Andere samenlevingen hanteren onvoorspelbaarheden met concepten en modellen die claimen
universeel te werken. Kenmerk dus van klassiek leiderschap; maakt fragiel. Want wat elders en
vroeger werkte, hoeft niet te werken hier en nu. Onze samenleving heeft een eigen identiteit. Die
koesteren we. Maar uiteraard voeden we onze cultuur met eigen, nieuwe redeneringen op grond
waarvan we wat zich aandient anders interpreteren. Dat kan leiden tot andere betekenissen,
waarden en gedragsnormen. Soms zal dit voeden botsen met oude manieren van doen.” Opnieuw
een slokje Mongozo.
Reflectie en debat
“Nooit zullen wij stoppen met reflecteren op ‘zó zijn onze manieren’. Het kan immers altijd beter.
Met cultuur voeden voorkomen we transformatiegedoe zoals elders.” De aanwezigen applaudisseren luidruchtig. “Wij leven in een totaal andere tijdsperiode. Denk aan informatisering,
verplaatsing van mensen, ideeën en goederen; ook toenemende onzekerheid bij de afbouwende
hangmatstaat. Daarbij zijn we lid van uitdijende netwerkgemeenschappen. Onze woongemeenschap gaat sociaal en cultureel lijken op een grote wereld. Maar we moeten hechten aan onze
krachtbron die onze identiteit vormt.” Mensen knikken nadrukkelijk.
Behoud van identiteit en voortdurend inspelen
Een aanwezige vraagt of we een opportunistische speelbal worden. “Nee, aansluiten op het
nieuwe én eigen kracht behouden. Onze krachtbron heeft ons gebracht naar waar we nu zijn. Op
die krachtbron bouwen we voort. Daarom overleven we turbulentie en chaos.” Hij kijkt naar rechts
en links. “Nee, dat is niet met een missiedocument en stappenplan. Ik krijg die zin nauwelijks uit
mijn keel.” Luid applaus. “Dat soort documenten ketent een samenleving alleen maar vast aan
haar eigen uitgestippelde pad. Je krijgt oogkleppen voor externe ontwikkelingen. Dat maakt
35