De ideale overheid bestaat niet. En dat is maar goed ook! Het kwartje viel bij mij vele jaren geleden, op een vermakelijke manier. Laat me je vertellen hoe dat ging!
Ik was een jaar of 10. Einde basisschool. Van videogames kon ik genieten, met de Nintendo als middelpunt van dit sprookjesbestaan. Games van Nintendo waren vredig en vrolijk en vooral overzichtelijk. Iedere keer als het moeilijk dreigde te worden, vond je de juiste toetsencombinatie.
Donkey Kong was mijn held. Ik leerde hem kennen op de Super Nintendo. Donkey, hij was maar een aap, maar wel eentje die krokodillen en haaien kon uitschakelen. Dat vond ik wel leuk. Een klein beest dat onmogelijke dingen deed. Best vermakelijk.
Na de Super Nintendo volgde de Nintendo 64. Mooiere beelden, snellere acties. Maar geen spoor van Donkey Kong. Toen ik de hoop al lang had opgegeven, was daar opeens het nieuws: Donkey kwam met een eigen game naar de Nintendo 64!
Ik was euforisch. Op de releasedatum toog ik direct naar de stad om het felbegeerde spel in handen te krijgen. Ik pakte de game, telde het geld neer en fietste als de sodemieter naar huis. Zo snel als ik kon, rende ik naar de Nintendo 64. Ik stopte de cassette in de spelcomputer en zette de tv aan. Ik kon niet wachten!
Vol verwachting keek ik naar het beeldscherm. Om tot een verschrikkelijke ontdekking te komen: het spel viel zwaar tegen …! Álles wat ik ervan verwacht had, was verre van zichtbaar. Je zag een aap op een beeldscherm, maar waar moest je naartoe? Geen idee. Het was ronduit saai. In Donkey Kong 64 stond niets vast. En dat irriteerde gigantisch.
De ideale overheid bestaat niet. En dat is maar goed ook! Het kwartje viel bij mij vele jaren geleden, op een vermakelijke manier. Laat me je vertellen hoe dat ging!
Ik was een jaar of 10. Einde basisschool. Van videogames kon ik genieten, met de Nintendo als middelpunt van dit sprookjesbestaan. Games van Nintendo waren vredig en vrolijk en vooral overzichtelijk. Iedere keer als het moeilijk dreigde te worden, vond je de juiste toetsencombinatie.
Donkey Kong was mijn held. Ik leerde hem kennen op de Super Nintendo. Donkey, hij was maar een aap, maar wel eentje die krokodillen en haaien kon uitschakelen. Dat vond ik wel leuk. Een klein beest dat onmogelijke dingen deed. Best vermakelijk.
Na de Super Nintendo volgde de Nintendo 64. Mooiere beelden, snellere acties. Maar geen spoor van Donkey Kong. Toen ik de hoop al lang had opgegeven, was daar opeens het nieuws: Donkey kwam met een eigen game naar de Nintendo 64!
Ik was euforisch. Op de releasedatum toog ik direct naar de stad om het felbegeerde spel in handen te krijgen. Ik pakte de game, telde het geld neer en fietste als de sodemieter naar huis. Zo snel als ik kon, rende ik naar de Nintendo 64. Ik stopte de cassette in de spelcomputer en zette de tv aan. Ik kon niet wachten!
Vol verwachting keek ik naar het beeldscherm. Om tot een verschrikkelijke ontdekking te komen: het spel viel zwaar tegen …! Álles wat ik ervan verwacht had, was verre van zichtbaar. Je zag een aap op een beeldscherm, maar waar moest je naartoe? Geen idee. Het was ronduit saai. In Donkey Kong 64 stond niets vast. En dat irriteerde gigantisch.