Het begon met een zangcarrière in de playbackgroep 'Groupies Delight', ontdekt in een café door producent Frans Schellekens. Een uit de hand gelopen grap, met een top tien hit in Duitsland, handtekeningen uitdelen en interviews geven. Maar ze kon helemaal niet zingen en dus werd het fotografie. Want hoe kom je anders zo dicht bij de muziek? Vanaf 1974 was ze bij concerten te vinden, als enige vrouw. En dat viel op.
Ik moest in de studio opboksen tegen twee jongens met spierballen, die een school achter de rug hadden. Ik was helemaal niet geschoold. In 1976 had ik er genoeg van. Toen ik zei dat ik weg wilde, omdat ik fotograaf wilde worden, kon ik plotseling assistent worden. Ik heb 4 jaar bij hem gewerkt, dag en nacht, dat wilde ik zelf. Een leerzame tijd met heel weinig slaap, want na het werk wil je ook nog uit.
Claude heeft me geleerd hoe je met sterren moet omgaan, hoe je ze moet inpakken, vertrouwen moet creëren, hoe je zo'n shoot helemaal in elkaar zet, over je verlegenheid heen komt, want ik was heel verlegen, het liefst wilde ik onzichtbaar zijn. Ik leerde ook de techniek, ontwikkelen en afdrukken, alles. Maar vooral het sociale, dat is het belangrijkste van de fotografie, vind ik zelf. Die techniek haal je wel uit een boekje of iemand vertelt het je. Je kunt technisch nog zo goed zijn, maar als je sociaal niet goed bent, dan presteer je geen hout, dan gaat het niet lukken.
Ik bleef ook bij Claude concerten doen, Hij verkocht de foto's aan Oor en Hitkrant. Ik had een klein salaris. Steeds vaker kreeg ik BN'ers, die zagen de platenhoezen die ik had gefotografeerd en die wilden ook wel zo op de foto, rock-'n-roll. Ik noemde het liever geen BN'ers, maar gepassioneerde mensen, niet alleen muzikanten, maar ook kunstenaars, schrijvers, acteurs. Ik was nieuwsgierig naar die passie.
FOTOGRAAF - PATRICIA STEUR
'Claude Vanheye pikte me eruit en vroeg of ik bij hem wilde komen werken. Ik vond het eerst drie keer niks, iemand die voor de Panorama werkte! Maar na een gesprek heb ik toch ja gezegd. Ik deed van alles, waaronder make-up, want dat had ik vroeger ook al gedaan, ik kan namelijk schilderen, dat is mijn achtergrond. Ik moest de buurvrouw altijd opmaken als ze naar een feestje ging. Toen ik dat niet meer wilde moest ik van Claude styling gaan doen, dat was nog veel erger: met een auto de stad in en overal om kleding bedelen.
Claude Vanheye
In 1980 kwam de breuk. Claude liet me steeds vaker zelf fotograferen, maar ik kreeg steeds meer een eigen stijl en die stijl beviel hem niet, hij wilde het anders, maar ik kan en wil niet in zijn stijl fotograferen. En toen ben ik weggegaan, een heel moeilijke beslissing. Ik was toen zelfstandig, maar had geen werk.
Ik ontmoette Henk Schiffmacher en die werkte al voor Nieuwe Revu. Henk bracht me er binnen en toen heb ik tien jaar lang heerlijk voor Nieuwe Revu gewerkt, over de hele wereld, de meest gekke reportages. Veel ervaring opgedaan; ik was gewoon een heel goede reportagefotograaf. Ik kon me in alle situaties bewegen, in hoge kringen en in de meest gekke en gevaarlijke, dat maakte me niets uit.
Henk Schiffmacher