VIOLA HOLT - ON HOLD.
Zondag is het windstil en heerlijk zacht herfstweer als ik de straat in pantoffel van de coffee shop in Bussum. Braaf sluit ik me aan bij de lange wachtrij. Na wat internet verkenning heb ik de piramide-winkel in het Gooi - hofleverancier van cannabis en andere geest verruimende middelen - gevonden. Een bonkige beveiliger met ‘gehoorproblemen’ staat met een indrukwekkende schouderpartij als een crimefighter tegen de ‘war on drugs’ voor de deur.
Als vrouw van de wereld bestel ik binnen kordaat een space cake en loop als volleerd koerier mét de soft drugs weer langs de uitsmijter. Die, wel of niet stoned, onverschillig een peuk staat te roken en me geen blik waardig keurt. Einde avontuur van deze keurige dame. Er zijn nu eenmaal dingen die je voor een tijdelijk gehandicapte vriendin doet. Via het gretig geëtaleerde nieuws van de roddel-tamtam op sosaaie miedia weet half Nederland het. Wat dan? Dat een paar weken geleden het navigatie systeem van Viola Holt ’s nachts even haperde. Joh! En dat ze toen met veel ah’s en oh’s drie traptreetjes miste en languit op de grond belandde. “Ach nee toch.” Dat zij met deze struikelpartij de beroemde theaterbezwering ‘hals und beinbruch’ even wilde uitproberen. Maar dat lijkt mij hoogst onwaarschijnlijk.
En nu moet ze worden opgelapt in een revalidatie centrum in omroep stad. “Hallo Viool, als ik op bezoek kom wat kan ik voor je meenemen?” “Nou heel graag : space cake". Onnozel denk nog wat moet ze nou met cake ? Ik dacht meer aan blommen of een boek. Maar goed, daarom was ik dus bij die snoepwinkel in Bussum.
Na onze gezellige begroeting zit ik als haar persoonlijke drugsdealer op de rand van haar bed met dat lekkers. Naast mij in een rolstoel voor het raam met één van haar gehavende Playboy benen in de steigers-van-stevig-gekleurd-gips gaat ze áán. Met veel gevoel voor drama volgt een monoloog over alle fysieke mankementen na die onfortuinlijke knal. Hoe ze eenmaal in de ambulance diep in de nacht ging trippen na een tabletje keratine en knetter high joelde “Hoera nu ben ik dood wat leuk hier “. Waarop echtgenoot Peter lijkbleek moest worden bijgebracht.
Knagend aan de kneiterkoek keuvelt ze tevreden achterover leunend verder. Over hoe het heerlijke rustige ritme van het burgerleven hier, haar eigenlijk prima bevalt. Een kabbelend bestaan zonder gemorrel aan orde en regelmaat. Goeie genade, concludeer ik, strakke actie van de geestelijke gezondheidszorg om een flamboyant persoon als Viola zo waterpas te krijgen. Plus dat ze braaf allerlei therapeutische sessies volgt. Kaarsen beschilderen, karton knippen, pompoenen kleien of zelf slopen naaien. Dat moet toch iets met haar identiteit hebben gedaan. Afgezien daarvan hoop ik maar dat die bedaarde volgzaamheid, tijdelijke restverschijnselen zijn van haar fysieke misstap. Normaal gesproken kenmerkt haar levensstijl zich als een uitbundig confetti kanon dat voortdurend overal glitter en glamour afvuurt.
Er klopt iets niet.. Misschien toch een tikkeltje te veel cake.? “Was het jouw idee?”,“Nee hoor, echt niet “, “Tuurlijk wel”, “Ech nieeeee” En met een gelukzalige glimlach knikkebolt ze zich in slaap.
“Dag mevrouw van de verpleging moet ik nog even helpen om haar in bed te leggen ?”
Zachtjes trek ik daarna de deur achter mij dicht van ‘Holt kamer 27’ en rij grinnikend huiswaarts. Intussen hoop ik wel dat die echte wappie-wervelwind gauw weer die onstuimige ouwe Holt op het goeie been helpt.
Ik durf te wedden dat als ze weer kan tippelen (in het nette dan), zij ongetwijfeld wel iets met die knutselervaringen van breien en kleien gaat verzinnen om haar glans niet te laten verbleken. Bij haar gaat alles in quadraad.
Beterschap Viool : hold on!
Astrid Engels