αιμομιξίας και της πατροκτονίας εναλλάσσεται
μεταξύ παρωδίας και δράματος, με λυρικές κάποτε
εξάρσεις. Το αληθοφανές, από την άλλη, πρέπει
να παίξει με το μύθο, σαν να δηλώνεται ένα
είδος αμφιθυμίας και δισταγμού του συγγραφέα
όσον αφορά ένα πεδίο απωθητικό και μαζί
ελκυστικό. Ο “μπάσταρδος” του Μαν δεν θα γίνει
ποτέ καρικατούρα, ούτε καν γελοίος, αλλά θα
σκιτσαριστεί ως μια αντινομική περίπτωση. Σαν
ένας άγιος αμαρτωλός, ένας καταραμένος άγγελος
[...]
Κλειώ Τσαλαπάτη
92 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014
Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 93