Ανθρώπων Έργα
να αντιμετωπίσω τις αναμενόμενες ερωτήσεις
της μάνας μου -γιατί δεν είσαι στη δουλειά, τι
έκανες πάλι και σε διώξανε;- και το γνωστό
τροπάριο του πατέρα μου -είσαι άχρηστος,
ποτέ δεν θα στεριώσεις σε δουλειά εσύ- μαζί
με τα γνωστά πια βλέμματα αποδοκιμασίας και
απελπισίας.
Η μάνα μου κοιτάει από το ματάκι και ρωτάει.
“Ποιος είναι;”
“O γιος σου είμαι μάνα, δεν βλέπεις;”
Ακούω ψίθυρους στο εσωτερικό του σπιτιού
και τα βήματα του πατέρα μου προφανώς,
που πλησιάζει την πόρτα. Αναρωτιέμαι αν έχει
χειροτέρεψει το πρόβλημα όρασης που είχε
από παλιά η μάνα μου.
“Θα περιμένω πολύ ακόμα;” ρωτάω
εκνευρισμένος.
Ακούω την πόρτα να ξεκλειδώνει και την
σπρώχνω με δύναμη, αλλά την σταματάει ο
σύρτης.
“Θα βγάλετε το σύρτη να περάσω;” ρωτάω
καθώς αναρωτιέμαι μήπως ευθύνεται η
ηλιακή καταιγίδα, για την οποία άκουσα χθες
το πρωί στο ραδιόφωνο, για την περίεργη
συμπεριφρά όσων έχω δει σήμερα. Αν το
καλοσκεφτείς, τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε
232 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014
Ανθρώπων Έργα
και μεταδίδουμε μεταφέρονται μέσω νευρώνων
που λειτουργούν με διαφορές δυναμικού,
οπότε υπάρχει περίπτωση να βραχυκύκλωσαν
τα κυκλώματα.
“Αν ήρθες να κλέψεις, δεν υπάρχει τίποτα εδώ”
μου λέει ο πατέρας μου, κρυφοκοιτώντας από
την μισάνοιχτη πόρτα.
“Την δουλειά μου έχασα, αλλά δεν θα έκλεβα
κιόλας κι ειδικά από τον πατέρα μου” του λέω
αστειευόμενος.
“Θα φωνάξω την αστυνομία” λέει ο πατέρας
μου και κλείνει την πόρτα.
“Γυναίκα πάρε την αστυνομία, αυτός δεν
φεύγει” τον ακούω να συμβουλεύει τη μάνα
μου χαμηλόφωνα.
“Μα είναι δυνατόν; Θα φωνάξεις την αστυνομία
για να μαζέψει το γιο σου που σου χτυπάει την
πόρτα;” διαμαρτύρομαι.
“Μπορεί να είναι τρελός. Γυναίκα, κάνε
γρήγορα” συνεχίζει ο πατέρας μου.
“Δεν έχουμε παιδιά.” μου λέει συγκαταβατικά,
σαν να μιλάει σε μικρό παιδί.
“Κι εγώ τι είμαι;”
“Μάλλον μας μπερδεύετε με άλλους” συνεχίζει
στον ίδιο συγκαταβατικό τόνο.
Είναι πρόβλημα να μην σε αναγνωρίζουν οι
Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 233