Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
«Όχι κύριος. Τέλει γκαρίφαλο;», μου απάντησε
σχεδόν μηχανικά.
«Όχι μικρέ μου.», του είπα και έχωσα ένα κέρμα
των δύο ευρώ στην χούφτα του και συνέχισα
χαμηλόφωνα λες και η σκευωρία που έβγαζε
αυτά τα παιδιά στο δρόμο στεκόταν δίπλα μου
καχύποπτη και κρυφάκουγε. «Μην το δώσεις σε
κανέναν! Άκουσες;»
Εκείνο μου έγνεψε και έβαλε το κέρμα κάτω
από την γλώσσα του, καταδεικνύοντας έμμεσα
τον πλήρη έλεγχο που θα έπρεπε να υποστεί μετά
την κουραστική βόλτα του. Ανέβασα χειροκίνητα
το τζάμι του παραθύρου στην θέση του και
κάθισα απογοητευμένος πίσω στο κάθισμα μου.
Προσπάθησα να προετοιμάσω τον εαυτό μου για
όλα τα πιθανά σενάρια που θα μπορούσαν να
εκτυλιχθούν στον χώρο της δουλειάς μου, όταν
τελικά θα κατάφερνα να φτάσω. Να απολυθώ; Να
χάσω τις άδειες μου; Στην καλύτερη να υποστώ
κάμποσες ακόμα απλήρωτες υπερωρίες. Και εγώ να
γνέφω σιωπηλά μπροστά στον πλήρη εξευτελισμό
μου. Να λέω και ευχαριστώ..
Είχα στρίψει στην Σταδίου, όταν πήρα
φευγαλέα τα μάτια μου από τον δρόμο. Τόση ώρα
αγωνιούσα μήπως στην επόμενη στροφή βρω και
άλλο μποτιλιάρισμα, αντικρίσω μια πορεία ή μια
αστυνομική κίτρινη κορδέλα απαγόρευσης της
διέλευσης αυτοκινήτων. Μοναχά για μια στιγμή
κοίταξα στα δεξιά μου, πάνω στον γκρίζο τοίχο
μιας ψηλής, φτωχά στερεωμένης πολυκατοικίας.
Μια λέξη χτύπησε την καρδιά μου σαν φλεγόμενο
βέλος. Γραμμένη με μαύρα γράμματα, τραβηγμένα,
αλλοιωμένα από την φρέσκια μπογιά του σπρέι
που τα είχε αποτυπώσει πάνω στο κρύο τσιμέντο.
Οι γραμμές της απελπισίας τους τρυπούσαν
την συνείδηση μου. «Βασανίζομαι», πάνω στον
τοίχο, μέσα στο μυαλό μου, μέσα στο συνειδητό
χιλιάδων ανθρώπων που έτρεχαν να προλάβουν
το φανάρι πριν κοκκινίσει και άλλων τόσων που
νευρικά οδηγούσαν υπό τον παράφωνο ήχο του
ραδιοφώνου να απασχολεί τα αυτιά τους.
Γρήγορα φρέναρα στην διασταύρωση προτού
δημιουργήσω κανένα ανεπιθύμητο ατύχημα,
καθώς μόλις που είχα προσέξει πως το δικό μου
φανάρι κοκκίνισε. «Σταμάτα, απρόσεχτε! Δεν
βλέπεις πως η κοινωνία η ίδια σε υπερβαίνει;
Εσύ, ένα μικρό γρανάζι σε ένα τεράστιο ρολόι
τολμάς να γυρίσεις ανάποδα; Γελάω με τα χάλια
σου ασήμαντε… Τρέχα, γύριζε ρυθμικά στο τέμπο
που ορίζει η ώρα.»
216 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014
Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 217