Ανθρώπων Έργα
«Ένα όμορφο πιάτο…
μπορεί να ξυπνήσει
μνήμες από το
παρελθόν!»
Γράφει η Δήμητρα
Τράκα
Κάθε φορά που θα τύχει
να είμαι στο διαδίκτυο,
κάποια μεσημέρια,
απολαμβάνω φωτογραφίες που δημοσιεύουν φίλοι
μου στο facebook, με όμορφα εδέσματα. Όποιο
μάτι και αν τσακώσει μια τέτοια φωτογραφία
που μοιάζει πραγματικό έργο τέχνης, σίγουρα θα
περάσει στον εγκέφαλο εκείνη την εντολή, που
σε κάνει να νιώθεις μια ανεξέλεγκτη λιγούρα στο
στομάχι. Και μην μου πει κανείς ότι είναι θέμα
λαιμαργίας! Πρέπει να παραδεχτούμε ότι ένα
όμορφο και καθαρό πιάτο, πάντα είναι ελκυστικό
και προδιαθέτει ακόμα κι ένα γεμάτο στομάχι, να
το τιμήσει δεόντως!
Όλες αυτές οι λιγωτικές εικόνες, ξύπνησαν για μία
ακόμα φορά τη μνήμη μου και κάποιες συμβουλές
από ένα πρόσωπο που γνώριζε καλά από καλό
198 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014
Ανθρώπων Έργα
φαγητό αλλά και από μαγειρική…
Θυμάμαι πολύ έντονα, όταν ήμουν παιδί, πριν
από καμιά εικοσαριά χρόνια περίπου δηλαδή, το
Πασχαλινό τραπέζι, στο σπίτι της γιαγιάς και του
παππού. Αμέσως μόλις έβγαινε το αρνί από τη
σούβλα, καθόμασταν από τον πιο μικρό μέχρι τον
πιο μεγάλο, γύρω από το τραπέζι στην αυλή, στο
χωριό και άρχιζε το γλέντι. Ποτήρια που τσούγκριζαν
στον αέρα, ευχές και ήχοι ευχαρίστησης από
στόματα γεμάτα, πλημμύριζαν παντού.
Εκείνα που έμεναν παραπονούμενα συνήθως,
ήταν τα μαχαιροπίρουνα, που όλοι τα απαξίωναν.
Ο λόγος; Το κατσίκι, η μπριζόλα, το σουβλάκι και
πάσης φύσεως κρέατα της ώρας, τρώγονται με το
χέρι. Μόνο το δικό μου πιρούνι δεν παραπονιόταν
ποτέ. Μόνο εγώ το χρησιμοποιούσα πάντα.
Όλοι απολάμβαναν το γεύμα τους κι έτρωγαν όπως
βολεύονταν ο καθένας κι εγώ έτρωγα πάντα με
επιδέξιο τρόπο τη μερίδα μου, προσέχοντας να
μην λερώσω ή λερωθώ. Κι όλο αυτό, γιατί στην
απέναντι θέση στο τραπέζι, το άγρυπνο μάτι του
παππού ήταν μονίμως καρφωμένο επάνω μου.
Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 199