Απεικάσματα Σκέψης
Απεικάσματα Σκέψης
την κερδίσει με θεμιτά κι αθέμιτα μέσα,
εναλλάσσοντας ρόλους, πότε γάτας, πότε
λέαινας, ώσπου εκείνος έφυγε πλήρης ημερών
αφοσίωσης.
Μετά μείναμε οι δυο μας.
Η τραγική μοναξιά των δύο!
Τι δύσκολο να είμαστε στο ίδιο δωμάτιο χωρίς
να μπορούμε να μιλάμε!
Οι λέξεις μας σκόνταφταν η μια πάνω στην
άλλη άτσαλα, σπρωχνόντουσαν στα λευκά
ψηλά ντουβάρια της πέτρινης μονοκατοικίας
και ξαναγύριζαν άπραγες κι απογοητευμένες
στην ψυχή χωρίς να εκπληρώσουν τον
προορισμό τους.
Κι αν καμιά φορά, πράγμα σπάνιο, ήθελες ν’
αποδείξεις στον εαυτό σου πως δεν απέτυχες
σα μάνα και με αδέξιες κινήσεις σχημάτιζες μια
αγκαλιά, απέφευγα με μαεστρία, με φόβο,