οι μουσικές να έχουν. Κάποια στιγμή είπα να τους
δοκιμάσω αυτούς τους στίχους, να χτυπήσω καμιά
πόρτα, να δω τι θα μου πουν και οι άλλοι, επειδή,
καλό είναι Σάββα μου, όταν γράφουμε κάτι να ακούμε
και τη γνώμη των άλλων γι’ αυτό που γράψαμε, γιατί
αν θαυμάζουμε ή απορρίπτουμε μόνοι μας το όποιο
έργο μας, κινδυνεύουμε να ζούμε παρέα μόνο με τον
εαυτό μας, κάτι που δεν είναι καθόλου μακριά από
την παράνοια, από το να θεωρούμε τον εαυτό μας
Θεό ή σκουλήκι. Βλέπεις περιπτώσεις να βγαίνει ο
άλλος στο δρόμο και να φωνάζει με έμφαση, “ γεια
σας, είμαι ο Μέγας Ναπολέων!”. Στάσου καλέ μου, για
να είσαι ο Μέγας Ναπολέων πρέπει να αναγνωρίσουν
και οι άλλοι ότι είσαι, γιατί άμα το λες μόνος σου,
θα σε πάνε μέσα. Έτσι, πάω μια μέρα και χτυπάω
την πόρτα του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη Νίκου
Μαμαγκάκη, που τον θαύμαζα πάντα απεριόριστα.
Του λέω δειλά, “έχω γράψει κάτι στίχους…” “Άστους
να τους δω και θα σε ειδοποιήσω”, μου απαντάει.
Σε λίγες μέρες με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει,
“θα μελοποιήσω στίχους σου κι από δω και πέρα
καλό είναι να ξέρεις ότι θα συγκαταλέγεσαι στη
δισκογραφία ενός μουσικού που έχει μελοποιήσει
μεταξύ άλλων Γιάννη Ρίτσο, Ναπολέοντα Λαπαθιώτη,
Βιτσέντζο Κορνάρο, Νίκο Καζαντζάκη. Πώς σου
φαίνεται;” Πώς να μ