Νεκτάριος Μπουτεράκος
Στηριγμένη στο προστατικό τείχος του
κάστρου, χτισμένη από τούβλα και πέτρα, είχε
το σχήμα σκάφους. Όλο το κτήριο παρουσίαζε
μια ολότητα τρόπου και σύνθεσης με τους
εσωτερικούς θόλους να κλείνουν σε κομψές
καμπύλες. Ένα πραγματικό αριστούργημα.
Τα φώτα της πόλης, περιτριγυρισμένα από τη
θολούρα της υγρασίας, έδιναν την αίσθηση
ατμοσφαιρικής ταινίας τρόμου.
Κι αυτό ακριβώς αισθάνθηκε και ο
Κωνσταντίνος να τον κυριεύει, όσο περνούσε η ώρα. Τρόμος. Τα χέρια του ήταν
ιδρωμένα, έτσι ώστε συχνά του γλιστρούσε
το τιμόνι.
«Όλα καλά;». Ρώτησε η Αλίκη, παρατηρώντας τη νευρικότητά του.
«Ναι μια χαρά. Απλά νιώθω λίγο κουρασμένος. Σχεδόν δεν κοιμήθηκα καθόλο