Απεικάσματα Σκέψης
Άπλωσες ρίζες μέσα μου
Που γέμιζαν χυμούς απ’ την ψυχή μου
Κι εκεί που άρχισε να μπουμπουκιάζει ο ανθός
Πήρες δρεπάνι
Με χέρι άπονο, σκληρό
Κι έκοψες τον βλαστό χίλια κομμάτια
Απόμεινα να σε κοιτώ με μάτια υγρά
Ν’ αδράχνεις το βλαστάρι, να το σέρνεις
Τραβώντας μου κομμάτια της ψυχής
Αφήνοντας κενά γεμάτα θλίψη
Εκεί που λίγο πριν
Παιζογελούσε η χαρά...
Γιατί αλήθεια μου ’δωσες τόσα πολλά
Αφού ήταν να τα πάρεις όλα πίσω;
Αυτά που είχα φυλαγμένα από παλιά
Και τ’ άλλα, που μαζί είχαμε χτίσει;
Γιατί;
Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου
118 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 3 | Απρίλιος 2014
Απρίλιος 2014 | Τεύχος 3 | Ανθρώπων Έργα | 119